Wyrokiem z dnia 14 maja 2025 r. (sygn. I C 3658/24) Sąd Okręgowy w Krakowie ustalił, że nie istnieje stosunek zobowiązaniowy wynikający z umowy kredytu denominowanego do euro, zawartej w 2009 r. pomiędzy konsumentką a Deutsche Bank PBC S.A. (poprzednikiem prawnym Deutsche Bank Polska S.A.). Jednocześnie sąd zasądził na rzecz naszej Klientki zwrot spełnionych świadczeń – zarówno w złotych polskich, jak i w euro – wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

Sprawa ta stanowi kolejny przykład, że mechanizmy prawne wypracowane w sporach o kredyt we frankach znajdują pełne zastosowanie także do kredytów denominowanych do innych walut obcych, w tym do EUR.

Charakter umowy – kredyt denominowany do euro

Sąd jednoznacznie zakwalifikował sporną umowę jako kredyt denominowany do waluty EUR. Kwota kredytu została określona w umowie w euro, natomiast jego wypłata następowała w złotych polskich, przy zastosowaniu kursu kupna waluty z tabeli banku. Spłata kredytu następowała początkowo w PLN, a następnie – po zmianach organizacyjnych – również w euro.

Sąd podkreślił, że sam mechanizm denominacji jako taki nie jest sprzeczny z art. 69 Prawa bankowego ani z naturą umowy kredytu. O nieważności umowy przesądziło jednak zastosowanie niedozwolonych postanowień umownych, regulujących zarówno sposób ustalania kursów walut, jak i rozkład ryzyka walutowego.

Abuzywna klauzula kursowa – dowolność banku

Kluczowe znaczenie miały postanowienia odsyłające do tabel kursowych ustalanych jednostronnie przez bank. Choć umowa zawierała pozornie rozbudowany opis sposobu wyliczania kursu (odwołania do rynku FOREX oraz spreadu), sąd trafnie wskazał, że:

• mechanizm ten był nieczytelny i nieprzejrzysty dla konsumenta,

• nie pozwalał kredytobiorcy samodzielnie zweryfikować wysokości kursu,

• w praktyce pozostawiał bankowi swobodę kształtowania wysokości zobowiązania Klientki.

Sąd uznał, że takie postanowienia rażąco naruszają interes konsumenta i są sprzeczne z dobrymi obyczajami, co prowadzi do ich abuzywności w rozumieniu art. 385¹ k.c.

Brak rzetelnej informacji o ryzyku walutowym

Równie istotne było stanowisko sądu w zakresie ryzyka walutowego. Z uzasadnienia wynika jednoznacznie, że:

• Klientce nie przedstawiono żadnych realnych symulacji pokazujących możliwy wzrost salda zadłużenia ani rat kredytu,

• nie wyjaśniono mechanizmu działania spreadu walutowego,

• ryzyko kursowe zostało w całości przerzucone na konsumentkę, przy jednoczesnym zabezpieczeniu interesów banku.

Sąd podkreślił, że ogólnikowe oświadczenia o świadomości ryzyka walutowego nie spełniają standardu transparentności, jaki wynika z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE. Konsument musi być w stanie nie tylko wiedzieć, że kurs może się zmieniać, ale również oszacować potencjalne skutki ekonomiczne takiej zmiany.

Skutek: nieważność umowy w całości

Po wyeliminowaniu niedozwolonych klauzul umowa nie mogła dalej funkcjonować. Brak było możliwości jej „uzdrowienia” poprzez zastąpienie abuzywnych zapisów innym mechanizmem, a Klientka wyraźnie oświadczyła, że godzi się na stwierdzenie nieważności umowy, mając świadomość wszystkich konsekwencji.

Sąd powołał się przy tym wprost na standard wynikający z wyroku TSUE w sprawie Dziubak (C-260/18), wskazując, że decydujące znaczenie ma wola konsumenta.

Rozliczenie stron

W konsekwencji sąd:

• ustalił nieistnienie stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu,

• zasądził na rzecz Klientki:

  • 50 136,83 zł,

  • 49 340,59 EUR,
    wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 5 lipca 2024 r.,

• zasądził zwrot kosztów procesu w wysokości 11 817 zł.

Komentarz Kancelarii Themi

W Kancelarii Themi sprawy dotyczące wadliwych kredytów waloryzowanych i denominowanych do walut obcych prowadzimy od 2014 r. Wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie z 14 maja 2025 r. potwierdza, że ochrona konsumentów wypracowana na gruncie sporów o kredyt frankowy ma zastosowanie również do kredytów denominowanych do euro.

To kolejne orzeczenie pokazujące, że nawet rozbudowane – pozornie techniczne – mechanizmy kursowe nie chronią banków przed zarzutem abuzywności, jeżeli konsument nie otrzymał rzetelnej i pełnej informacji o ryzyku, jakie na siebie przyjmuje.